Słowo stres na stałe zagościło w naszym słowniku, jednak stosujemy je w różnych sytuacjach i do opisu różnych zjawisk. Używając słowa stres opisujemy zarówno sytuacje, które nas spotkały, jak i mówimy o swoich odczuciach czy reakcjach naszego ciała. Przyjrzyjmy się przez chwilę tym ostatnim.

Stres to inaczej mechanizm wyzwalający drzemiącą w organizmie energię. Każdy stresor, bez względu na to, czy jest to stresor fizyczny czy psychiczny, wywołuje swoisty alarm. Alarm ten jest przekazywany z podwzgórza, czyli części mózgu, do przysadki mózgowej. Uruchamia on również nerwowy układ wegetatywny. W następstwie podwyższa się ciśnienie krwi, serce bije szybciej, rozszerzają się oskrzela, wątroba wyrzuca zapasy cukru i tłuszczów, zasilając mięśnie w dodatkowe rezerwy energii. Zwiększa się również napięcie mięśni i krzepliwość krwi.

Ten biochemiczny mechanizm alarmowy działał  już u naszych praprzodków. Miał charakter obronny i dawał szanse utrzymania się przy życiu. Pobudzał bądź do błyskawicznej ucieczki, bądź do walki. Rozwijająca się cywilizacja pozbawia sensu tych dwóch naturalnych reakcji na stres. Pomimo to na korek na drodze, kłótnię małżeńską, czy „wrzutkę” w pracy reagujemy tak, jak na czającego się w krzakach lwa. Nie mogąc rozładować reakcji stresowej człowiek staje się jej ofiarą.